Hans Rosling pochodził z niezamożnej rodziny, która była zmuszona do korzystania z pomocy społecznej, ponieważ  matka Hansa była długotrwale hospitalizowana z powodu gruźlicy. Hans korzystał z darmowej edukacji oraz leczenia, gdy też zachorował. Osobiste doświadczenia z dzieciństwa leżały u podstaw przekonania, że wszyscy mają prawo do podstawowej opieki zdrowotnej oraz dofinansowywania droższych terapii. W młodości chciał zostać aktorem. W latach 1967–1974 studiował statystykę i medycynę na Uniwersytecie w Uppsali. Od 1972 roku studiował zdrowie publiczne w St. John’s Medical College w Bengaluru, a  licencję  lekarza otrzymał w 1976 roku. W okresie 1979–1981 pełnił funkcję District Medical Officer w Nacala w północnym Mozambiku.  21 sierpnia 1981 r.  Hans odkrył ognisko choroby porażeniowej, opisanej w 1938 r. jako konzo. Ogniska tej choroby pojawiały się wśród ludności dotkniętej głodem, której dieta, była zdominowana przez niewystarczająco przetworzony maniok, z kolei prowadziła do niedożywienia i wchłaniania dużych dawek cyjanku. Badania z tą chorobą pozwoliły mu uzyskać stopień doktora na uniwersytecie w Uppsali w 1986 roku. Spędził dwie dekady badając ogniska tej choroby na odosobnionych obszarach Afryki. W tym czasie był promotorem więcej niż 10 doktorantów. W 2009 roku został umieszczony na liście 100 czołowych myślicieli świata, opracowanej przez czasopismo Foreign Policy. Wspólnie ze swoim synem Ola Rosling i synową Anna Rosling Rönnlund założył Fundację Gapminder. Efektem działania fundacji jest Trendalyzer – oprogramowanie, które statystyki przedstawia w formie ruchomych, interaktywnych wykresów. Celem Trendalyzera jest promocja obrazu świata opartego na faktach, a nie stereotypach, poprzez wykorzystanie i zrozumienie publicznych statystyk.

Factfulness, czyli nawyk wygłaszania opinii w oparciu o niepodważalne fakty.

Na początku książki autorzy przedstawiają serię pytań z ogólnej wiedzy o świecie z trzema możliwymi odpowiedziami. Jednym z pytań, które naukowcy zadawali różnym grupom ankietowanych na całym świecie było: jaki odsetek ludności świata żyje w biednych krajach? Większość odpowiadających wskazywała, że połowa albo więcej. Średnia wyniosła dokładnie 59 proc. Tymczasem prawdziwa odpowiedź to 9 proc. Autor zadawał pytania słuchaczom podczas spotkań, w tym noblistom i uczestnikom szczytu w Davos. Wyniki ich były w większości gorsze, niż gdyby grupa szympansów losowo wskazywała odpowiedzi. Hans Rosling, słynny profesor zdrowia międzynarodowego, w pełnej wykresów, danych i anegdot opowieści wyjaśnia, czemu tak się stało, pokazując mechanizmy ludzkiego myślenia, które prowadzą do błędnych wniosków. Książka to opis dziesięciu instynktów, które przyczyniają się do zakłócenia naszego punktu widzenia, zaczynając od podziału świata na swoich i obcych, a kończąc na doborze doniesień medialnych. Autorzy książki przez jedenaście rozdziałów prowadzą nas czytelników  krok po kroku przez pułapki myślenia, w jakie my sami wpadamy na co dzień. Rosling posługując się twardymi danymi, udowadnia, że świat nie jest w cale taki zły, jak nam się wydaje. Małe zmiany są praktycznie niewidoczne, a skutkują ogromnym polepszeniem jakości życia, a dualistyczny sposób myślenia o rzeczywistości, nazwany przez niego instynktem przepaści, powoduje, że umyka nam ogrom tego, co pomiędzy skrajnościami się znajduje, a w efekcie mocno zniekształcając nasz obraz rzeczywistości. Książka zdecydowanie otwierająca oczy na świat i uświadamiająca jak nieświadomi jesteśmy i niedociekliwi. Przyjmujemy fakty, które nam kiedyś wpojono i ślepo powtarzamy je przez lata, kiedy te – są już często nieaktualne. Autorzy w zajmujący sposób wyjaśniają to zjawisko, opisując instynkty, które zakłócają nasz sposób widzenia świata i sprawiają, że widzimy go w czarnych barwach.

Książka to  prawdziwa kopalnia niezwykle ciekawych informacji i zestawień. Często my – ludzie mamy skłonności do postrzegania świata gorszego, niż jest w rzeczywistości i o dziwo nie jest to zasługa głównie mediów. Po przeczytaniu książki możliwe, że będziemy nie tylko lepiej weryfikować prawdziwość informacji, ale też zauważać w nich więcej pozytywnych stron. Zapraszam do lektury.

Agnieszka Bykowska